Na het logistieke manoeuvre naar Arlon op de eerste dag volgde een dag pelotonstactiek. Hoogstnodig was deze herhaling, zo bleek toen we onze eerste reacties bij contact uitvoerden. Dat valt ook te verwachten na een semester vol academische lessen en cursussen. Het verloop van een pelotonsreactie bij contact: een fictieve vijand, gespeeld door de chauffeurs die ons peloton versterken, verstopt zich op de volgweg van onze patrouille en doet een vuuractie op het peloton, waarna het peloton in actie komt. Initieel moet de sectie die aangevallen wordt reageren op haar niveau, de respectievelijke sectiecommandant staat voor heel wat beslissingen en verantwoordelijkheden. Na enkele minuten moet ook de pelotonscommandant een reeks belangrijke beslissingen nemen: afhankelijk van de sterkte en de afstand van de vijand, beslist hij over de verdere houding van het peloton. Pelotonstactiek is in werkelijkheid natuurlijk veel ingewikkelder dan op papier, zeker in het heetst van de strijd, wanneer er een grote fysieke inspanning nodig is en iedereen schreeuwt om boven het geratel van de MAG en Minimi’s uit te komen.
Het deed ons goed om terug op het terrein te zijn. Het prachtige sneeuwlandschap maakte het uiteraard nog een stuk beter. Eén ding was zeker voor ons: de examens waren voorbij!
Wat zou een kamp in Arlon zijn zonder een paar dagen op een van de bekende schietstanden? We vuurden onze herhalingstesten Joint voor FiveSeven en FNC, waarna we ook enkele nieuwe technieken leerden als voorproefje op wat er ons in de wapenschool -de specifieke opleiding als vervolg op de KMS-vorming- te wachten staat. Het vuren vanuit dekking met FiveSeven en FNC beviel ons. Ondanks de regen en de barre temperaturen genoot iedereen van de dagen op de schietstand. Ook proefden we van het vuren op lange dracht met FNC en kregen we de kans enkele buien met de karaktervolle MAG 7.62 en Minimi MK III 7.62 te vuren.
Defensie moet mee met zijn tijd. Daarom krijgen militairen tegenwoordig de kans om virtueel tactieken te oefenen in een Virtual Battlespace (VBS). De gamers onder ons waren het meest enthousiast, maar we merkten al snel dat de missies niet voltooid konden worden als we onze TTP’s (tactieken, technieken en procedures) niet toepasten. Het interessante aan de VBS is dat de vijand effectief neervalt als hij geraakt wordt en dat ook jij geraakt kan worden. Die interactie was ons tot nu toe nog onbekend, aangezien tijdens tactiek op terrein enkel met ‘blank’ patronen (zonder kogel) gevuurd wordt.
Na het vuren en de tactiek volgde het 'echte' officierenwerk. We leerden hoe we later voor onze mensen en eenheid oefeningen moeten maken. Dit gebeurt binnen Defensie door middel van een DOSEX, of een ‘Dosier d’excercice’ of oefendossier. Daarin staat alle nodige informatie voor het organiseren, voorbereiden en uitvoeren van een oefening. We ervaarden als leerling dat het maken van een dergelijke oefening veel tijd en energie vraagt en dat dit zeker niet van zelfsprekend is, want na het maken van het document, moet natuurlijk ook overgegaan worden tot actie.
Een onverwachte wending kreeg de namiddag van mijn sectie, A11, toen we op de terugweg stootten op een omgevallen boom die het verkeer blokkeerde. Al snel kwamen we uit onze Unimog en namen we de situatie in de hand. Sommigen onder ons zorgden voor de veiligheid terwijl anderen begonnen met het ruimen van de kleine en grotere takken. Niet veel laten kwam polite ter plekke om het verkeer staande te houden en de veiligheid te blijven garanderen. Na een tiental minuten kwam ook de brandweer aan, die de grote stammen met een cirkelzaag verkleinde terwijl A11 het hout aan de kant van de weg sleurde. Alles verliep heel erg vlot, mede dankzij de flexibiliteit en professionaliteit die onze opleiding ons meegaf. Het was een opmerkelijke en leerrijke ervaring, een onverwachte samenwerking tussen officier-leerlingen, brandweer en politie. Na amper twintig minuten kon het verkeer opnieuw doorrijden.
’s Avonds kregen we enkele lessen over en demonstraties van verschillende wapens zoals de LAW, mortier 60mm, de Spike, .50 en de RGW-90. We mochten de wapens even vasthouden en ze hanteren. Enkele leerlingen kregen zelfs de kans om via een simulator een Spike missile af te vuren.
Het laatste gedeelte van het kamp werd door onze compagniecommandant de 'test of self' genoemd. We zouden met een rugzak 'full ops 72 uur' (wat niet meer wil zeggen dan dat je zowat alles moet bijhebben in je rugzak, inclusief water en verse kleren) een mars van 15 kilometer doen, waarna we op het eindpunt 24 uur moesten overleven zonder eten. Het beloofdet zwaar te worden, want onze rugzakken wogen gemiddeld ongeveer 30 kilogram en na zo een stevige mars is het eerste wat we normaal doen… eten. Het zou inderdaad een echte 'test of self' worden.
De verrassing was groot toen we op het eerste punt onze compagniecommandant zagen en we beseften dat we misleid waren. We waren full ops aan de survie begonnen. De mindshift en het feit dat de weergoden het ons alsnog heel erg lastig en nat maakten, waren de echte ‘test of self’… Ondanks de omstandigheden maakten we er het beste van (zoals verwacht wordt van officieren). De forel die we na 24 uur met onze handen uit het water mochten vissen smaakte door de lastige periode van 12 dagen des te meer.
De leerlingen zijn het met elkaar eens: het is jammer dat we niet naar Marokko konden vertrekken, maar verveeld hebben we ons zeker niet. Voor de leerlingen Sociale en Militaire Wetenschappen komt de laatste hindernis in zicht: onze masterthesis, om vervolgens te vertrekken naar de eenheden of wapenscholen. Voor de polytechniekers zullen de volgende kampen technischer zijn. Het einddoel van onze zware opleiding komt in zicht en we kijken uit naar wat de toekomst ons brengt.
Onderluitenant KBO Arvid De Dapper
Add new comment