Een zonnige voormiddag in Breendonk, maar een donker en somber verhaal. De leerlingen van het tweede jaar bezochten het fort van Breendonk. Dit fort werd gebruikt voor het opvangen en verder transporteren van Joden, verzetsstrijders en andere minderheidsgroepen. De gidsen brachten op een professionele en enthousiaste manier fantastisch boeiende, doch beklijvende verhalen. Het is belangrijk dat de toekomstige officieren van onze Belgische defensie zich bewust zijn van de wrede gebeurtenissen in de krijgsgeschiedenis.
Van een fort dat België had moeten verdedigen, dat veranderde in een logistieke opslagplaats, om vervolgens een concentratiekamp te worden dat zich keerde tegen de Belgische bevolking. Op die manier hebben de koude betonnen muren van het fort van Breendonk een blijvende indruk op mij nagelaten. Dankzij de levendige gidsen werden wij, de leerlingen van het tweede jaar, ondergedompeld in de gruweldaden die zich afspeelden in dit fort gedurende de 19de en 20ste eeuw. Dit historisch bezoek sluit niet enkel aan bij de lessen van onze vorming, maar op persoonlijk niveau was het een indrukwekkende ervaring. In mijn ogen is het belangrijk om deze geladen momenten uit het verleden mee te nemen naar de toekomst. Zoals onze gids vertelde: “Als je een belangrijke keuze moet maken op militair of persoonlijk niveau, sta nog eens even stil bij de ongelijkheid die hier plaatsvond en hou je vast aan je eigen waarden.”
Adjt KBO COUCKUYT
Afgelopen zaterdag bezochten we met het volledige 2e jaar het oude fort van Breendonk. Dit fort was gedurende de Tweede Wereldoorlog bij uitstek de ergste plaats waar men in België kon zijn. Ik was hier vier jaar geleden al eens, toen ik nog in het zesde middelbaar zat, maar ik wist er niet meer veel van. De focus lag toen ook gespreid tussen het militair gebruik van het fort enerzijds en de miserie van het fort als doorvoerkamp en kamp voor politieke gevangenen anderzijds.
Nu was het anders. De vrouw die ons rondgidste, kende de gruwel van het fort enorm goed en vertelde op zeer boeiende wijze vele verhalen over de mannen en vrouwen die er hebben gezeten. Ik werd er stil van. Na vier jaar toch wat volwassener te zijn geworden en het luxeleven dat we nu hebben te leren appreciëren, mede dankzij het leger, kon ik me veel beter inleven in de horror die de gevangenen daar hebben meegemaakt: de kou, de honger, de ontberingen en de algemene misère die ook nog eens verergert werd door het sadisme van de SS-ers en de Vlaamse collaborateurs die geen respect hadden voor het menselijk leven.
Toen we op een gegeven moment in een kamer van 48 man stonden, kreeg ik het heel moeilijk. De lichten werden gedoofd en drie bedden lichtten een voor een op, waarbij een verteller een verhaal vertelde dat zich had afgespeeld in het fort. Een verhaal ging over een man die zijn oudere broer heeft zien sterven en hem zelf heeft moeten begraven, waarna hij al zingend verder moest drillen. Zelf de oudere broer zijnde, leefde ik me in en stelde ik me voor dat mijn jongere broer dat zou moeten doen. Het liet een diepe indruk op me achter.
Ik vind het goed nog eens naar het fort te zijn geweest. De gruwel van het verleden mag niet vergeten worden en iedere Belg zou er ooit naartoe moeten gaan. Zo leren we hopelijk die lekkere tas koffie, die warme douche en de vriendelijkheid van onze naasten iets beter te appreciëren.
Adjt KBO RENERS
Add new comment